Ne tuhaf varlıklarız aslında. Ruhumuzun ayarını minicik şeylerle bozup, yine en olmadık şeylerle dengeleyebiliyoruz. Bir sözcük, saçma sapan bir mimik ya da nereden geldiği belli olmayan duygu kırıntılarıyla allak bullak olabilirken, bir an sonra eski zamanlardan kalma bir melodi belki de tanıdık bir kokuyla rot, balans ayarımız fabrika ayarlarına dönebiliyor. Hani diyorum şöyle düğmelerimiz olsa, mesela; dikkat modun bozulmak üzere, amanın bozuldu, dur yeniden başlatıyorum filan aynı bilgisayarlar gibi çok güzel olurdu sanki... Bakmayın böyle söylendiğime her anını seviyorum ruh hallerimin. Karışığını, bozuğunu, derlisini toplusunu onlar olmasa söyleyecek sözcüklerimiz, anlatacak hikayelerimiz olmazdı.
Tuhaf bir gün bugün. Biraz ruhuma kulak vermem gerektiğini hatırlatan. Ertelemeden, görmezden gelmeden. Klasik kış yan etkilerinden biri deyip geçiştirmeden. Böyle günlerde beni en çok rahatlatan şeyi yaptım. Küçük bir kolaj çalışması. Belki biraz fazla karanlık, harflere kelimelere takılmış... Olsun arada mutlu şeylerde barındırıyor, kuşlar, çiçekler, yapraklar. Onlar varsa huzura çıkan bir yan yol mutlaka vardır. En iyisi kuşları takip etmek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder