Güneşli bir günde aklına bulut takılan tek insanoğlu benim herhalde. Sabah beri gözümün önünde uçuşan kıvrım kıvrım, pamuk pamuk bulutlar var. Pofidik bulutlar en sevdiklerim, hani kar beyaz, kocaman, kuştüyü yatak gibi olanları. Ama grilerini, fırtına taşıyanlarını, kar yüklü olanlarını, ince bir tül gibi güneşin önüne geçip perde etkisi yaratanları da severim. Bazen kafamı kaldırıp gökyüzüne bakarken geçip giden bulutları insanlara , kuşlara ve başka şeylere benzettiğimde olur. Bence oyun arkadaşı olarak mükemmeller. Mutlu ederler sakinleştirirler, büyüklükleriyle dehşete bile düşürebilirler insanı. Uçakta seyahat etmenin en keyifli kısımlarını oluştururlar benim için. Anlaşıldığı üzere bulutlarla aramda özel bir bağ, onların adına konuşamasamda, kendi adıma aşk var diyebilirim. Bu aşk yüzünden oturup kendi bulutumu yaptım. Ellerim çok titriyor bugün o yüzden pek de arzuladığım gibi olmadı aslında. Üzerinde biraz daha çalışmalı ve sonra pofidikle eğlenceli işler yapılabilir. Bugüne yetişmedi, ne diyelim; bir başa sefere kısmetse :))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder