Atlar, yapraklar...

Akışa güvenip devam etmek her zaman kolay olmasa da iyi bi şey aslında. Ve orada kalmayı başardıkça kolaylaştığı muhakkak. Aslolan ondan sonra başlıyor sanırım. Küçük dalgalarda ıslanmamayı, çakıllara takılıp yuvarlanmamayı garantiliyorsunuz. Olanın sizi yıpratmasına izin vermeden devam etmenizi sağlıyor. Her durumda keşke akışta kalabilsek.
Çoğu zaman boşuna bir çaba olsada, sıklıkla resim yapmaya çalışırken bunu başardığımı hissediyorum. Yapmak istediğimle yaptığım arasındaki uçurum o kadar derin oluyor ki ... Yine de  ortaya çıkardığım şeyi görmek üzmüyor beni artık. İki renk boya , iki farklı baskı kalıbıyla başladığım resmim biraz karanlık oldu, biliyorum. Ama atların harflerin arasında koşması hoşuma gitti. Parlak boya biraz hareket katarken olaya, siyah iplik ve yaprak desenleri aklımda dolaşan tilkileri kovdu. Ne muhteşem, ne iyi, aynı benim gibi yani. Yapmayı sevdiğim şeyleri beceremesemde denemek ve devam etmek, sadece kendim için.Şimdi ruhum uçsuz  bucaksız çayırlarda koşan özgür bir kısrak sanki....